O, o, o, er worden te veel interessante boeken geschreven… Hoe kan ik ooit ook maar 1% daarvan tot me nemen?!

Tijdens de lunch pak ik mijn tablet en lees ik aan de keukentafel verder in de serie Volkskrant-artikelen waaraan ik enkele dagen geleden begon. Journalist Joris van Casteren over het fenomeen ‘eenzame uitvaart’.

Juist wanneer ik, diep onder de indruk, het volgende verhaal heb uitgelezen, komt echtgenoot de keuken binnen. Ik deel mijn diepe indruk met hem. ‘Ach, ik heb twee boeken van hem’, zegt hij, ‘weet je nog dat ik…’ En ja, ik weet nog. Met één oor luisterend naar zijn verhaal kijk ik met één oog op de tablet en tik ik met één vinger de journalistennaam in op Wikipedia en even later in het zoekkadertje van de biebwebsite. Ik wil meer van hem lezen.

De man behandelt een mooi thema, althans een thema dat me op dat moment aanspreekt en raakt. Ergens in mijn maagstreek komt het aan, of misschien rechtstreeks in mijn hart. Daar wringt iets, terwijl het tegelijkertijd jubelt. Prompt zie ik dat de bieb zowat alle boektitels voorhanden heeft die op wiki vermeld staan. De meeste zijn op dat moment vrij om te lenen. Nog meer gejubel.

Ik wil ze állemaal. Nú!
Maar ik weet me in te houden. Want er ligt hier al zo veel op de nog-te-lezen-stapel. En het retourtje van de drie biebboeken die ik zo graag wilde lezen, loopt al over elf dagen af. Maar misschien kan ik…

STOP!!
Je redt het toch nooit, M, die 1%.
Dus: één voor één.
Nu deze.
Later die andere.
En aan de derde zou je eind volgende week kunnen toekomen. Of je brengt hem ongelezen terug. En dán kun je misschien een van die titels van Joris eens reserveren.

Een leesmonster heeft toch maar een zwaar leven.
Vol keuzestress en soms vroegtijdig afscheid.
Arm monster.